"Ik ben tòch blij als mensen dit soort dingen durven zeggen. Wel beetje tactisch graag, ha, ha! Het is eigenlijk een soort ‘cadeautje’. Iemand wil mij verder helpen. En als ik er niks mee doe, is dat ook mijn keuze, met bijbehorende consequenties."
“Ik heb een beugelbekkie voor m’n eigen bestwil, Da’s goed voor later, oh, daar twijfel ik niet aan. Dan denk ik: Maakt het nou wat uit hoe ik eruit zie. Dan denk ik: Ja natuurlijk en dan denk ik: Nee. Want zonder bril weet ik heel goed, dat ik geen fluit zie. En rare tanden krijgen, da’s geen goed idee. Oh nee…”
Herken je het? Een stuk uit de songtekst van Kinderen voor Kinderen uit de jaren 80. Dit om een brug te slaan naar 2019, want nu bemoeit zelfs het ministerie van Sociale Zaken zich met hoe vrouwen eruit moeten zien. Ze gaven onlangs het advies op de werkvloer met ‘een roklengte tot op de knieën en verzorgde benen’ te verschijnen. Verder was de ‘conditie van de benen’ ook van belang.
Ik vind het geweldig om de reacties te lezen op social media op dit bericht. Er is een groot verschil tussen de reacties van mannen en vrouwen. Veel vrouwen vinden dat ze zelf mogen bepalen hoe ze eruit zien en wat ze aan doen. En worden woest om dit advies. En veel mannen geven aan dat het best verstandig is als bepaalde typen vrouwen, òf zich beter verzorgen òf geen rokje aan doen.
Al lezende, ging ik hierover nadenken, wat vind ik hiervan? We leven in een vrij land. In principe mag iedereen inderdaad zelf bepalen hoe hij of zij eruit ziet! Echter dit heeft consequenties, dat geldt voor elke keuze. Misschien is dat advies van het ministerie zo gek nog niet. Het is ook slechts een advies, dus je mag zelf bepalen wat je ermee doet. Waar doe je wijs aan? Wat is het beste voor jou?Ik heb vroeger een collega gehad die er vrij afwijkend uitzag, om me voorzichtig uit te drukken. Leuk die verscheidenheid in mensen natuurlijk, maar dit had onbewust (een negatieve) invloed op haar carrière en dus ook automatisch haar salaris. Je uiterlijk aanpassen aan je functie, is blijkbaar belangrijk. In het liedje van Kinderen voor Kinderen kwam dit tenslotte ook naar voren…”Da’s goed voor later, oh, daar twijfel ik niet aan.”
Maar wanneer neem je een advies aan en wanneer ben je er zwaar door beledigd? Daar ligt een dun lijntje tussen, zeker vandaag de dag. Zou jij het advies aan iemand durven geven dat het wellicht beter is om er anders uit te zien? Niet alleen qua uiterlijk maar ook op gebied van gezondheid bijvoorbeeld. Gewoon als mens dus niet ééns als werkgever. Daar moet je voorzichtig in zijn. Zou jij überhaupt aan durven geven dat er iets aan iemands neus zit, wat er niet hoort of dat iemand z’n gulp open staat bijvoorbeeld? Het is toch een beetje een taboe dat uiterlijk. Terwijl je waarschijnlijk zelf blij bent als iemand (tactisch!) er iets van zegt, zodat je het snel kunt herstellen voordat het gênant wordt. Of niet?
Ook voor werkgevers is dit gebied erg lastig. Want wanneer is het bemoeizucht en wanneer niet. Dit is vooral hoe de werknemer dit zelf interpreteert. Voor de werknemer is het in principe niet echt leuk verbeterpunten te horen over het uiterlijk. Maar door de werkgever ten alle tijden goed bedoeld! Vergeet dat niet. In mijn vak als HRM-er kom ik dit soort situaties regelmatig tegen. Ik heb een aantal keer het onderwerp uiterlijk of leefstijl aan de orde gesteld. De mensen die hiervoor open stonden, hebben er wat aan gehad en ik heb gezien dat ze er iets mee gedaan hebben. Dat is geweldig, want ze zijn er zelf alleen maar beter van geworden! Het is dus een kans. Hoe ervaar ik dit zelf? Ik ben tòch blij als mensen dit soort dingen durven zeggen. Wel beetje tactisch graag, ha, ha! Het is eigenlijk een soort ‘cadeautje’. Iemand wil mij verder helpen. En als ik er niks mee doe, is dat ook mijn keuze, met bijbehorende consequenties. Maar ik moet eerlijk bekennen dat ik onlangs in een situatie kwam, waar ik even geen raad mee wist. Ik durfde het niet.
Ik was in gesprek met een eigenaar van een mooi bedrijf (er stonden nog een aantal mensen bij) en z’n gulp stond open. Hij gaf aan dat hij over een uur een belangrijk gesprek had. Ik durfde niet in gezelschap te zeggen dat z’n gulp open stond, want ik bedacht me dat het gênant was voor de man zelf en dat hij en de omstanders wellicht zouden denken, waar zit jij nou naar te kijken… Ik hoop dat hij tussentijds nog naar het toilet moest, zodat hij het kon herstellen en bedacht dat niemand het gelukkig had opgemerkt.