Dat is een vraag waar je niet 1-2-3 een antwoord op hebt.... Want wie of wat bepaalt jouw waarde?
En dan heb ik het niet over de waarde die jij hebt voor je partner, kinderen, familie, vrienden, etc. Want daarvoor ben je onbetaalbaar, hoop ik. Maar ik bedoel de waarde die jij hebt als je jouw talenten inzet, als jij een dienst verleent, als jij arbeid verricht.
Zo werkt het al eeuwen lang, je doet iets, en de ander heeft hier geld voor over. Dat begint als kind met een ‘heitje voor een karweitje’ (in de vijftiger jaren was een heitje een kwartje, 5 stuivers) en later krijg je een salaris of stuur je een factuur. Daarmee betaal je je leven.
Wij leven niet in een land waar wordt gewerkt met het ‘basisinkomen-systeem’, dus de waarde per mens verschilt. Is dit eerlijk? De één vindt van niet en de ander van wel. Net wat je te bieden hebt….
Toen ik 15-16 was, had ik twee vakantie- cq. zaterdag baantjes. ‘s-Ochtends werkte ik in de bonen en ‘s-middags in de bloemen. In de zomer fietste ik in het donker voor zessen naar de tuin van Peet Voskamp om van start te gaan met een grote bruine emmer in m’n hand. Ik kreeg 7 gulden voor een volle emmer bonen. En het waren geen snijbonen dus die emmer zat niet zomaar vol! Ik was best handig en vlug om die bonen uit het weelderige gewas te plukken. Als ik heel goed m’n best deed, haalde ik twee emmers per uur. Dat was natuurlijk een wereldloon op die leeftijd. Dat was dan ook mijn streven elk uur, ook als er minder bonen hingen; dat uurloon wilde ik in stand houden. Dat was een sport. Ik baalde als een stekker als het niet lukte!
Ik werkte met meerdere scholieren. Er was een verschil in handigheid en vooral in beleving. De ene scholier was niet zo handig, deed z’n best en was blij met een emmer per uur. De andere scholier vond 7 gulden een mooi uurloon, ging niet harder voor meer en rustte lekker uit tussen de emmers door. En dan had je nog scholieren die gewoon hun ding deden zonder erbij na te denken, net hoe hun pet stond, die lieten zich niet opjagen. Niks is goed en niks is fout, ieder mens is gewoon anders. Hard werken, loonde in ieder geval voor mij.
Er zijn dus mensen die niet de beste willen zijn, niet het hardste willen gaan, die vinden andere dingen in het leven belangrijker. Daardoor ontstaat dus een verschil in de dienst of arbeid die een ieder biedt aan de ontvangende partij (cq. werkgever/bedrijf).
Als je als jong volwassene de èchte arbeidsmarkt betreedt, ga je een salaris verdienen. Met de nadruk op ‘verdienen’, want als er geen balans is, dan zal de samenwerking tussen werkgever en werknemer uiteindelijk toch eindigen.
Als je als werkgever vindt dat je werknemer het salaris niet waard is, zal je het contract verbreken. En als je als werknemer vindt dat je meer waard bent dan je krijgt van je werkgever, dan vertrek je. Zo werkt dat.
Hoe blijf je een aantrekkelijke werknemer, en niet te vergeten hoe een aantrekkelijke werkgever?
De huidige arbeidsmarkt zorgt voor een goede balans tussen arbeid versus loon. Eigenlijk bepaal je dus voor een groot deel zelf je salaris. Waar je staat in een loongebouw. Niet door wat je vraagt, maar door wat de waard bent voor een werkgever. Ben jij diegene die de beste wil zijn, het slimste wil werken en hier alles voor doet of ben jij diegene die wel ziet wat de dag brengt en tevreden bent. Ben jij degene die meer smaken wil proeven of die tevreden is met een boterham met kaas, elke dag?
En wat betreft werkgevers; ben je anno 2019 nog steeds een aantrekkelijke werkgever? Hebben jouw werknemers genoeg uitdaging en kunnen ze zich ontwikkelen? Waar hebben de verschillende typen medewerkers behoefte aan? De waarde van een werkgever bepaalt namelijk de ‘kwaliteit’ van de medewerkers die bij dit bedrijf willen werken. Zo werkt dit tegenwoordig.
Allemaal vragen om goed over na te denken, want als er een onbalans ontstaat, is het einde van de samenwerking nabij. Dus werkgever en werknemer, zorg voor je meerwaarde, dan zit je altijd goed! Samen Groeien.