We lachen het hardst op zondagavond om de afleveringen van 'De Luizenmoeder'. Die serie waarin alles zwààr overdreven wordt rondom het lief en leed op school(plein). Maar als we eerlijk zijn, zullen we toch ook wel één en ander herkennen.
Wij werken bij CombiVliet veel met scholieren. Dit zijn er niet tientallen, maar honderden. In Noord-Holland en Zeeland, komen ze zelfs met bussen. De afstanden naar ons bedrijf zijn daar groter, te groot om te fietsen. Net schoolreisje, maar dan anders!
Ze helpen ons op de zaterdagen en in de vakanties en kunnen zo lekker bijverdienen. Naast een marktconform uurtarief, kunnen ze ook een prestatiebonus verdienen en krijgen ze aan het einde van het jaar een aanwezigheidsbonus voor de zaterdagen die ze zijn geweest. We willen namelijk dat ze met regelmaat komen om werkervaring op te doen. Dit lukt niet alléén in de vakanties.
We vinden het geweldig ze als 13-jarige binnen te zien komen. Dit is in veel gevallen hun eerste werkervaring. Verlegen stappen ze binnen, al dan niet met een vriendje of vriendinnetje. Het is best allemaal een beetje spannend, want er lopen mensen die ze niet kunnen verstaan, maar ook grotere scholieren die er al een paar jaar lopen. Op deze leeftijd zie je dat de meiden al een stuk volwassener zijn dan de jongens, die zijn vaak drie turven hoog. Soms passen ze zowat in hun eigen rugzak 😉 Maar dat zien we binnen afzienbare tijd ook goedkomen als de groei er eenmaal in zit….
Al die scholieren moeten hun plekje zien te vinden in ons bedrijf, ze moeten wennen aan het werken zelf, vroeg uit de veren voor hun baan, het registratiesysteem, de handelingen leren, de mensen leren kennen en zich thuis gaan voelen. Ze worden begeleid door oudere scholieren die de nieuwkomers coachen. In het begin is het belangrijk dat ze het goed leren, snelheid is dan nog geen issue. En zodra ze het goed kunnen (zonder touwtjes door te snijden waardoor de plant naar beneden stort!), kunnen ze snelheid gaan maken. Op hun telefoon (combivliet.online) kunnen ze naast hun uren en de planning, ook zien op welke plek ze staan; staan ze bij de bovenste drie (goud, zilver, brons) of iets lager? Dat geeft een leuk game-effect, die competitie. Ze weten inmiddels met wie ze wel of niet moeten werken, want als ze met iemand werken die veel kletst, is het heel gezellig, maar halen ze minder of geen bonus. Dat is een keuze en die keuze moeten ze in overweging nemen. Dat leren ze allemaal.
Het mooie van werkervaring op doen als scholier, is dat er een realistische en gezonde basis wordt gelegd voor later. Het is een ervaring die deze pubers vormt. Ze leren ook de waarde van geld, want als je 4 euro per uur verdient, koop je niet zomaar een Bigmac. En als je dat wel doet, doe je dat bewust, want je hebt er toch een uur voor blad moeten snijden. Hoe waardevol is het dat deze ‘in welvaart opgroeiende vormers van de toekomst’, beseffen dat geld niet uit de lucht komt vallen of zomaar uit een pinautomaat rolt…..
Wat valt ons verder op als bedrijf wat in een programma als ‘De Luizenmoeder’ ook terug te zien is:
- Zoals juf Ank al zei: ‘Als je wilt dat je kind hogerop klimt, moet je er vooral niet bovenop gaan zitten’. Wij hebben weleens kinderen gehad, die gehaald en gebracht worden door hun moeder, elke dag weer. Eigenlijk alles wordt door hun moeder geregeld van a-z. Goed bedoeld natuurlijk. Dit moet je echter niet doen als ouder, hoe verleidelijk dit ook is. Laat je kind de wereld ook zelf ontdekken. Helpen mag, maar laat het ze zelf doen.
- Juf Ank heeft er ook grote moeite mee de ouders uit de klas te krijgen, ze blijven maar zwaaien. Hoe denk je dat andere pubers het vinden als jouw moeder elke werkdag bij de deur van CombiVliet staat te wachten en je begroet met een kus? Ze bestaan, deze moeders. Dat is niet bijzonder, maar raar…. Dit moet je niet willen als ouder. Het kind krijgt de rekening. Er zijn soms zelfs ouders die het liefst mee gaan werken in het padje naast hun kind. Laat het gewoon gebeuren, onze mensen zijn gewend met scholieren om te gaan. Het is leerzaam en geeft zelfvertrouwen iets nieuws te doen, zònder ouders.
- Menig ouder denkt ook ‘mijn kind doet dat niet’, maar in een groep met leeftijdsgenoten, gebeuren er toch weleens dingen die je als ouder niet verwacht. Laat de mensen die op dat moment de verantwoordelijkheid hebben, dit oplossen. Ook dit hoort bij het loslaten, het opgroeien. Een goed contact met de ouders vinden we zeker ook belangrijk. Als er ècht iets is, willen we dat ze ons benaderen. Maar hou de leerlessen van Juf Ank in gedachten.
Wat wij mooi vinden is dat we gedurende de tijd dat scholieren bij ons werken, ze zich ontwikkelen tot zelfstandige individuen. We zijn er trots op als bedrijf, dat we een kleine bijdrage hebben mogen leveren aan de vorming van deze jonge mensen………….ook ònze toekomst.